De precieze omstandigheden voelen te persoonlijk om hier te delen, maar ruim vijf jaar geleden verloor ik van de ene op de andere dag veel van wat me dierbaar was. De schok ontketende bovendien onverwerkt verdriet van vroeger.

Ruim anderhalf jaar aan ups-en-downs volgden. Vrijwel iedere nacht werd ik na een paar uur slapen wakker in een cirkel van sombere gedachten. Om na – hopelijk – nog wat slaap op te staan met dezelfde sombere gedachten. Ik bleef sporten, werken en voor mijn kinderen zorgen. Maar zonder de levenslust van daarvoor.

Een groot vangnet van lieve mensen heeft me in die tijd gered. Familie, vrienden, professionele hulp. Soms zelfs wildvreemden, die me zagen huilen. In mijn pogingen om uit het dal te klimmen kwamen veel mooie dingen op mijn pad. Prachtige boeken, inspirerende podcasts en meerdere cursussen voor emotionele verwerking en persoonlijke groei.

Bloeiende bomen

Bij een van die cursussen leerde ik om een succesdagboek bij te houden. Heel simpel: iedere ochtend of avond tien minuten lang opschrijven wat er de afgelopen dag goed was gegaan. Er waren dagen dat ik aanvankelijk maar één prestatie kon bedenken. ‘Ik adem nog’.

Maar daarna kwamen er steevast meer goede dingen naar boven. De bomen die in bloei stonden. Mijn kinderen die lief samen hadden gespeeld. Een vriendin die op bezoek kwam. Het huis dat ik had opgeruimd. Of in ieder geval een klein stukje dan.

Dankzij het schrijven ving ik de kleine succesjes die voorheen ongemerkt voorbij vlogen. Zelfs een dag die ik op het eerste gezicht uit mijn leven wilde schrappen, bleek vol dingen die ik waardeerde in mezelf en anderen. Net zoals je in de avondlucht, als je langer kijkt, steeds meer sterren ziet.

Goede zelfzorg

Na een tijdje volgde ik ook het tweede advies uit de cursus op: opschrijven wat er die dag niet zo goed was gegaan. En wat ik daarvan kon leren. Wat me een pijnlijke confrontatie had geleken, bleek juist een krachtig medicijn tegen gepieker en spijt. Ik ontdekte dat de enige échte fouten, de fouten zijn waar we niets van leren. 

Nog altijd schrijf ik iedere avond tien minuutjes. Door de jaren heen heb ik hieraan drie dingen toegevoegd:

• Ik noteer mijn globale stemming. Waarbij het er niet om gaat wat er die dag gebeurde, maar hoe ik ermee omging.
• Ik houd bij of ik mijn goede gewoontes heb gedaan. Zoals in de ochtend tabata doen, een korte vorm van high intensity interval training in slechts vier minuten.
• Wanneer nodig schrijf ik een actieplan om goede gewoontes in mijn leven te starten of versterken. Of om te stoppen met dingen die ik niet meer wil. Slaap opofferen aan mijn telefoon, bijvoorbeeld.

Als ik mensen hierover vertel, denken ze soms dat ik de discipline nastreef van een topsporter. Geloof me, niets is minder waar. M’n huis is een rommel, ik verschijn pas bij de kapper als mijn uitgroei écht niet meer kan en met regelmaat ren ik achter de vuilniswagen aan omdat ik de zakken te laat naar beneden breng.

Maar één ding kan ik wel zeggen: ik probeer iedere dag zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen.

Floreren

In mijn ervaring is dat namelijk de beste manier om er voor anderen te kunnen zijn. Of het nou gaat om de zorg voor kinderen of kwetsbaren, het zijn van een goede collega of om simpelweg lachen en ontspannen met vrienden en familie. De wereld wordt beter van mensen die goed in hun vel zitten (voor zover dat binnen je eigen macht ligt).

Tot slot: De Gouden Gewoontes Journal is gemaakt aan het eind van 2020. Een jaar dat niemand snel zal vergeten. Kort na de corona-uitbraak in Nederland, stelde ik mezelf als doel om als journalist en columnist bij NRC Handelsblad lezers te steunen om veerkrachtig te blijven.

Met deze journal beoog ik hetzelfde. Zodat jij floreert. En de wereld om jou heen ook.

Met gouden groet,

Ykje